شهر زیرآب

 

زیرآب یکی از چهار شهر شهرستان سواد کوه در استان مازندران ایران است. شهر زیرآب از جنوب به شهر پل سفید و از شمال به شهر شیرگاه راه دارد. جادهٔ ارتباطی تهران-شمال از میان این شهر زیبا می‌گذرد. همچنین راه‌آهن تهران – شمال از این شهر می‌گذرد. شغل بیشتر مردم این شهر کشاورزی و دامداری و کار در معادن زغال‌سنگ است.

قدیمی ترین اسمی که از زیراب بجا مانده زو و دشت یا زیور و دشت است که زو یا زیو به معنی روشن یا آب روشن می باشد و عده ای معتقدند نام اولیه زیراب امارت سر بوده سپس به رباط سر تغییر یافته و بعداز آن به عبدالحق معروف شده و پس از احداث ایستگاه راه آهن در این شهر به زیراب تغییر یافته است. زیراب می تواند به عنوان یکی از قطبهای گردشگری کشور مطرح باشد زیرا نخستین نگاه از بیرون منطقه را منطقه ای کوهستانی و سرسبز و پر طراوت می نمایاند.منطقه ای بکر و دست نخورده که در بدو امر بیننده را مدهوش و سرگشته از دیدار تابلویی زیبا می نماید که دست طبیعت بر پهنه کوهستانی اش ترسیم نموده است. این شهر سرشار از منابع زیرزمینی و سطحی مانند زغال سنگ ،سیلیس، فلورین، کوارتز ، و نظایر آن می باشد.

مهم ترین مشکل مردم و جوانان این شهر، تعطیلی شرکت زغال سنگ البرز مرکزی است که موجب بیکاری و مهاجرت بسیاری از جوانان این شهر به شهرهای بزرگتر شده است. شهر زیراب علی رغم بهره مندی از مواهب خدادادی و طبیعت بسیار ناب و زیبا، به علت کم توجهی ، محرومیت هایش را در پشت رخ سبز گونه اش پنهان نموده است.شهر زیرآب به علت پتانسیل بسیار قوی که در زمینهٔ گردشگری دارد می‌تواند به یکی از قطب‌های گردشگری ایران تبدیل شود. این شهر یکی از مناطق محروم استان مازندران به شمار می‌آید.

عوامل بوجود آمدن شهر زیراب را می توان به دو پدیده نسبت داد: 1- وجود بقعه مبارکه امامزاده عبدالحق که به عنوان یکی از اماکن متبرکه استان بشمار می رود و عامل جذب و توجه مردم به این منطقه گردید. 2- وجود رودخانه تالار که بعنوان یک پدیده طبیعی عامل ثبات جمیعت و نیز تامین معشیت مردم بر پایه کشاورزی و دامداری بوده که پس از جذب و سکونت مردم در اطراف امامزاده عبدالحق و دیگر مناطق بر اساس تقسیمات کشوری در سال 1335 با تشکیل شهرداری در زیراب به عنوان یک شهر قلمداد گردید. زیراب از نظر آب و هوا دارای شرایط بسیار عالی می باشد که دور تا دور آن محصور گردیده از جنگلهای سرسبز خدادادی و نیز عبور رودخانه تالار از وسط شهر و تقسیم آن به دو قسمت جنوبی و شمالی و عبور جاده ترانزیتی تهران- شمال از وسط شهر نظر هر بیننده ای را به خود جلب می نماید.

پارک علمي – تحقيقاتي دانشگاه شهيد بهشتي (پرديس زیراب )، در شهر زيراب در فاصله 180 کيلومتري شمال شرقي تهران و 70 کيلومتري درياي مازندران قرار دارد. بستر پارک در حاشيه جنوبي شهر زيراب قرار دارد. وسعت این بستر به حدود 100 هکتار مي­رسد و عرصه جنگلي کوهپايه­اي حد فاصل شهر زيراب و جنگلهاي صنعتي مساحتی برابر 1700 هکتار دارد. به علاوه، اراضي ديگري در فاصله 10 کيلومتري شمال شهر زيراب در اختيار پارک قرار گرفته است که قابل توسعه است. تأسيسات و امکانات قابل بهره برداري پارک، پس از مرمت و بازسازي شامل ساختمان­هايي با زير بناي بالغ بر 9000 متر مربع می­باشد که مشتمل بر ساختمان­هاي آموزشي، خوابگاه­های پژوهشگران و اساتيد، کارگاه فني، آزمایشگاه­های شيمی چوب و خمير و کاغذ، کتابخانه، آشپزخانه و غذاخوری، تالار اجتماعات، سايت کامپيوتر و … است. در حال حاضر این امکانات در حال بهره برداري جهت انجام فعاليت­هاي پژوهشي و آموزشي مي باشد.

 

از جمله فعاليت­های علمی پارک علمی – تحقيقاتی ( پرديس زيراب ) انجام طرح­ها و برگزاری کارگاه­ها و ايجاد دو رشته کارشناسی آبادانی روستاها و کارشناسی ارشد صنايع خمير و کاغذ و برگزاری اردوهای فرهنگی و علمی در اين مکان است. رشته آبادانی روستاها یک رشته آموزشی دانشگاهی میان رشته­ای جدید است که در دانشکده معماری و شهرسازی زیر نظر آقای دکتر اکبر زرگر در پارک علمی مستقر گردید. آقای دکتر سعید میرریاحی زمانی امور آموزشی این گروه را برعهده داشت. بعد از ایشان آقای دکتر اسماعیل شهبازی مدیر گروه این رشته را عهده­دار شدند. در سالهاي85 ،82،83،84 از طريق آزمون سراسري در اين رشته حدود 87 تا 90 دانشجو پذيرفته شده و فارغ التحصیل شده­اند و از سال 1385 بنا به دلایلی دیگر پذیرش دانشجو در این رشته انجام نشد. مطالعه اوليه جهت احداث پارک علمي تحقيقاتي (پرديس زیراب ) دانشگاه شهيد بهشتي از سال 1379 آغاز و در سال 1381 بستر پارک علمي – تحقيقاتي دانشگاه شهيد بهشتي در اراضي جنگلی شهر زيراب سوادکوه شناسايي و به تملک دانشگاه شهيد بهشتي در آمد. پارک علمي تحقيقاتي (پرديس زیراب ) در بهار سال 1381 توسط وزير علوم وقت، جناب آقاي دکتر معين افتتاح و در همين سال نيز اساسنامه آن به تصويب هيأت امناء دانشگاه شهيد بهشتي رسيد. به علاوه این پارک علمي – تحقيقاتي در سال 1381 به عضويت انجمن پارک­هاي علمي – تحقيقاتي ( IASP ) در آمد.